Product Description

ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΣΤΗΝ ΤΙΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΡΕΤΣΙΝΑ ΣΤΗ «ΔΟΞΑ» ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Στο τέλος ενός μακρινού ταξιδιού με αφετηρία τη Γερμανία και ενδιάμεσους σταθμούς τη Δράμα και την Αθήνα, το cult στέκι στις παρυφές τής Άνω Πόλης «παντρεύει» τη ρετσίνα με την αυθεντικότερη εκδοχή τής παραδοσιακής ελληνικής κουζίνας, χωρίς φτιασιδώματα και περιττές προσθήκες. Απόλαυση στην ειλικρινέστερη εκδοχή της.

Η «ΔΟΞΑ» ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ 25, ΣΤΙΣ ΠΑΡΥΦΕΣ ΤΗΣ ΑΝΩ ΠΟΛΗΣ.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ.
Ένα μικρό στέκι στην οδό Αποστόλου Παύλου 25, μερικά μέτρα πάνω από την Κασσάνδρου και την Ολυμπιάδος, στην ευθεία από το τουρκικό προξενείο, κρύβει μια μακρά διαδρομή. Μια διαδρομή που ξεκίνησε από τη Γερμανία, συνεχίστηκε στη Δράμα, επόμενος σταθμός υπήρξε η Αθήνα και στο τέλος ήρθε η Θεσσαλονίκη και η «Δόξα», η vintage ταβέρνα με εκλεκτούς μεζέδες για ρετσίνα, που πήρε το όνομά της από τη φερώνυμη ομάδα τής Δράμας, πατρίδας των ιδιοκτητών: του Γιώργου Παπαδόπουλου και της γυναίκας του, Νίκης, αλλά και του γιου τους, του Αναστάση, που αποτελεί την επόμενη γενιά στο τιμόνι του μαγαζιού.
Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 1968, όταν η «Δόξα» άνοιξε τις πόρτες της ως καφενείο. Γρήγορα έγινε γνωστή από στόμα σε στόμα, ιδίως μεταξύ των φοιτητών, με δεδομένο αφενός ότι βρίσκεται μία ανάσα από το πανεπιστήμιο και αφετέρου ότι όλη η γύρω περιοχή αποτελεί προτιμητέα γειτονιά εγκατάστασης των νέων που έρχονται στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσουν. Ειδικά τη δεκαετία τού 1970και ιδίως μετά τη Μεταπολίτευση, στη «Δόξα» αντηχούσαν οι θορυβώδεις φωνές των νέων φοιτητών, που βρήκαν στο συγκεκριμένο μαγαζί το στέκι τους (μάλιστα, την εποχή εκείνη, για να μπεις στο μαγαζί, έπρεπε να κατεβείς τρία-τέσσερα σκαλοπάτια από το επίπεδο όπου βρισκόταν τότε η Αποστόλου Παύλου). Και επειδή η νέα γενιά μαζί με τη ρετσίνα ήθελε και το μεζεδάκι της, γρήγορα η «Δόξα» μετεξελίχθηκε σε καφεζυθοπωλείο καιστη συνέχειασε μαγειρείο, όπου ξεδιπλώθηκε η μαγειρική virtuositéτων ιδιοκτητών.

ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ «ΑΔΥΤΟ».
Την εποχή εκείνη, η κατάσταση που επικρατούσε στο στέκι ήταν σχεδόν μυστηριακή – ίσως να έπαιζε ρόλο και η κάπνα από τα τσιγάρα των θαμώνων, μια που εκείνη την εποχή η απαγόρευση του καπνίσματος στους εσωτερικούς χώρους δεν ήταν καν νοητή. Τα πάντα στη «Δόξα» ήταν cult: τα ξύλινα τραπέζια με τα εμβληματικά καρό τραπεζομάντηλα, οι all-time-classic καρέκλες καφενείου, οι παλιές, μεταλλικές διαφημίσεις με τις οποίες ήταν διακοσμημένοι οι τοίχοι, ένα τρανζίστορ που έπαιζε κατά βάση λαϊκή μουσική, οι φωτογραφίες και τα κασκόλ τής Δόξας Δράμας που βρίσκονταν παντού στον χώρο, αλλά και η μασκότ τού μαγαζιού, ο τεμπέλης γάτος Ρόκυ, που συνήθως βρισκόταν ξαπλωμένος κοντά στον φούρνο: οι ιδιοκτήτες τον είχαν βρει σε μεγάλη ηλικία –θεωρητικώς στα τελευταία του– και, παρότι όλοι τους έλεγαν να του κάνουν ευθανασία, εκείνοι αποφάσισαν να τον κρατήσουν. Ίσως το μυστικό τής επιβίωσής τουνα βρισκόταν στο κοτόπουλο και τους κιμάδες με τους οποίους τον τάιζαν οι νέοι, γαλαντόμοι οικοδεσπότες του…
Cult ήταν (και παραμένουν) και οι μεζέδες που προσφέρονται – ιδανικοί για ρετσινοκατάνυξη, αλλά και για τους μερακλήδες, που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν εδέσματα που προκαλούν τον ουρανίσκο. Ναι, σαφώς και στη «Δόξα» θα βρείτε εξαιρετική τηγανιά, κοτοπουλάκι τού ονείρου και λαχταριστά λουκάνικα Δράμας, για να συνοδεύσετε τη ρετσίνα ή το κρασί σας (οι κομμένες στο χέρι τηγανητές πατατούλες με τις οποίες θα τα συνοδεύσετε νοούνται οίκοθεν). Θα βρείτε όμως και καρδιές, σπλήνες, αμελέτητα και γλώσσα – εδέσματα πιο «εξωτικά», τα οποία απευθύνονται στους γευστικούς κάλυκες των γαστριμαργικά connaisseurs, προσθέτοντας μια μαγειρική «πινελιά» στο μενού που σίγουρα δεν μπορεί να βρει κάποιος στα εστιατόρια του συρμού. Όλα μαγειρεμένα απλά, αλλά με βαθιά νοστιμιά (στο πλαίσιο μιας «τελετουργίας» που ξεκινά στις 11 το πρωί και ολοκληρώνεται αρκετά μετά τα μεσάνυχτα), υπηρετώντας μια κουζίνα χωρίς διάθεση εντυπωσιασμού ή προσφυγή σε εκκεντρικές ή δυσεύρετες πρώτες ύλες, η οποία ομνύει στην μαγειρική καθαρότητα και στις απλές, παραδοσιακές συνταγές (κληροδότημα του παππού τού Αναστάση, ο οποίος διατηρούσε ταβέρνα στη Δράμα στη διάρκεια της Κατοχής).
Και έτσι είναι το μαγειρικό πρέπον: οι γεύσεις να είναι καθαρές, με ταυτότητα, χωρίς φτιασιδώματα. Κάπως σαν τη ρετσίναδηλαδή: ελληνοπρεπής, με αμπέλι και πεύκο στην καρδιά της και αγάπη στη δημιουργία της.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΣΑΚΗΣ ΓΙΟΥΜΠΑΣΗΣ.