Μίνα Αποστολίδη, η σοκολατοποιός

Ποια άποψη έχει για τη ρετσίνα μια δημιουργός που αναζητά διαρκώς πρώτες ύλες για τις σοκολάτες της, αλλά και κρασιά για ευφάνταστα food and wine pairings; Η Θεσσαλονικιά που φτιάχνει artisanal σοκολάτες στην «καρδιά» τού Βελγίου απαντά.

Όταν μιλάμε για ρετσίνα, δύο εικόνες έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό μου. Στην πρώτη είμαι εγώ με την παρέα μου, όλοι φοιτητές, με μεζεδάκια στο τραπέζι μας και με τη ρετσίνα στη χάλκινη κανάτα, την κάπως κυλινδρική, βράδυ, σε κάποιο ρεμπετάδικο. Η δεύτερη, πάλι παρέα με φίλους γύρω από το τραπέζι τής Καθαράς Δευτέρας, με όλα τα σαρακοστιανά μπροστά μας και με τη ρετσίνα στη νταμιτζάνα.

ΠΑΤΡΙΔΑ, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

Η ώρα πλησιάζει τέσσερις το απόγευμα, όταν φτάνουμε στην είσοδο του εργαστηρίου/μπουτίκ σοκολάτας τής Μίνας Αποστολίδη στη Rue du Hameau 112a, στο Ροντ-Σεν-Ζενές, περίπου ένα εικοσάλεπτο ταξιδιού με τρένο από το κέντρο των Βρυξελλών. Ο ήλιος λούζει με ένα γλυκό κανελί χρώμα το εργαστήριο της Μίνας, δίνοντας στα κόκκινα τούβλα της πρόσοψής του μια σχεδόν μεταφυσική απόχρωση: μια απόχρωση κανέλας, σαν αυτή που μοσχοβολάει σε αρκετές από τις δημιουργίες τής καταξιωμένης θεσσαλονικιάς σοκολατοποιού.

Κι αν ακούγεται, ίσως, περίεργο να φτάσει κάποιος ώς την «καρδιά» τής Ευρώπης, για να ρωτήσει κάποιον που ζει από το 2008 εκεί για την καθ’ όλα ελληνική ρετσίνα, η πραγματικότητα θα ερχόταν να τον διαψεύσει: παρότι η καταξιωμένη σοκολατοποιός ζει και δημιουργεί εκτός ελληνικών συνόρων τα τελευταία σχεδόν δεκαπέντε χρόνια, δεν έχει χάσει την επαφή της με τη γενέτειρα. Επισκέπτεται τη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον μία-δύο φορές κάθε χρόνο, όχι μόνο για να συναντήσει οικογένεια και φίλους, αλλά και για να προμηθευτεί τα χρειώδη για τις σοκολάτες της: ξηρούς καρπούς από τον «Χαρίλαο» στη γειτονιά τής πλατείας Άθωνος, τριαντάφυλλα, βύσσινα, ταχίνι, αλλά και μια καλή ποσότητα από το λικέρ βύσσινο της μανούλας της. Η Μίνα είναι, ίσως, ό,τι αυθεντικότερο σε Θεσσαλονίκη μπορείς να συναντήσεις στην πρωτεύουσα της ενωμένης Ευρώπης.

«Ζω στις Βρυξέλλες από το 2008, οπότε η ρετσίνα δεν είναι στην καθημερινότητά μου, στην προσωπική μου ζωή…» εξηγεί η Μίνα Αποστολίδη. «Όμως, είναι αρκετές οι φορές που θα επιλέξουμε μία από τις εξαιρετικές καινούργιες ρετσίνες είτε ως απεριτίβο είτε για να συνοδεύσουμε το κυρίως φαγητό μας σε κάποιο από τα εδώ ελληνικά εστιατόρια. Σε ό,τι αφορά προσωπικά εμένα, ως ελληνίδα σοκολατοποιό στο εξωτερικό –και με τις συμβουλές τού καλύτερου σομελιέ στις Βρυξέλλες, του ελληνικής καταγωγής Παναγιώτη Κοκάλα–, προτείνω δύο-τρεις από τις ‘καινούργιας γενιάς’ ρετσίνες, ροζέ και κεχριμπαρένιες, με διαφορετικές σοκολάτες μου».

ΠΑΛΑΙΟ ΠΡΟΪΟΝ, ΝΕΑ ΕΙΚΟΝΑ

Άραγε, ένας άνθρωπος ανήσυχος, που δεν σταματά να αναζητά πρώτες ύλες για να εμπλουτίσει τις σοκολατένιες δημιουργίες του (αλλά και κρασιά για να προτείνει φρέσκα και ενδιαφέροντα food and wine pairings), πώς νιώθει για τη ρετσίνα; Ποια είναι η άποψή του γι’ αυτό το απόλυτα ελληνικό κρασί;

«Παλαιότερα τη σνόμπαρα κι εγώ – στην πραγματικότητα, είχα απογοητευτεί από πολλές κακές ρετσίνες» ομολογεί η γνωστή σοκολατοποιός. «Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, ορισμένοι χαρισματικοί οινοποιοί πραγματικά την έχουν ‘απογειώσει’».

Και η Θεσσαλονίκη; Στα μάτια μιας Θεσσαλονικιάς (έστω και της Διασποράς), πώς συνδέεται η ρετσίνα με την πόλη – με τις γειτονιές της, με τα στέκια της, με τους κατοίκους της; «Νομίζω ότι η ρετσίνα, στο τέλος τής ημέρας, αγαπιέται απ’ όλους, σε διαφορετικές στιγμές» υποστηρίζει η Μίνα Αποστολίδη. «Είναι η αγαπημένη τής εργατικής τάξης, η αγαπημένη των φοιτητών (ειδικά παλαιότερα, λόγω χαμηλότερης τιμής), η αγαπημένη των ξενιτεμένων. Δύο εικόνες έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό μου. Στην πρώτη είμαι εγώ με την παρέα μου, όλοι φοιτητές, με μεζεδάκια στο τραπέζι μας και με τη ρετσίνα στη χάλκινη κανάτα, την κάπως κυλινδρική, βράδυ, σε κάποιο ρεμπετάδικο. Η δεύτερη, πάλι παρέα με φίλους γύρω από το τραπέζι τής Καθαράς Δευτέρας, με όλα τα σαρακοστιανά μπροστά μας και με τη ρετσίνα στη νταμιτζάνα».

ΡΕΤΡΟ Ή HYPE;

Στον πυρήνα της, η ρετσίνα είναι ένα κρασί. Μιλώντας λοιπόν, για κρασί, έχει αξία να αναρωτηθεί κάποιος ποιον ρόλο πιστεύει ότι διαδραματίζει η ρετσίνα στην καθημερινότητά μας, στις στιγμές τής παρέας και της μοναξιάς, της χαράς και της λύπης, της εξωστρέφειας και της εσωτερικότητας. Ρωτάμε τη θεσσαλονικιά σοκολατοποιό, που διακρίνεται για το έργο της στην «πατρίδα» τής σοκολάτας, το Βέλγιο: «Μπορώ να δω τις ‘παλαιού τύπου’ ρετσίνες σε παρεΐστικες στιγμές, υπό τους ήχους ενός ζεϊμπέκικου, ή ακόμη και σε ώρα θρήνου. Τις ‘καινούργιες’ θα μπορούσα να δω να τις απολαμβάνει κάποιος ακόμη και υπό τους ήχους κλασικής μουσικής ή τζαζ, συνοδεία μιας ποιοτικής σοκολάτας». Γιατί όχι;

Επίλεξε το ενδιαφέρον που θέλεις και ανακάλυψε τη διαδρομή που ταιριάζει σε αυτό: