ΕΝΑΣ «ΝΑΟΣ» ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΗ ΝΟΣΤΙΜΙΑ
Η συναρπαστική ιστορία μιας θεσσαλονικιώτικης ταβέρνας που τάισε γενιές φοιτητών, διασκέδασε παρέες με καλό φαγάκι και δροσερή ρετσίνα και χάραξε τη δική της τροχιά στη γαστρονομική ιστορία τής Θεσσαλονίκης – μια ιστορία που γράφεται ακόμη και μάλλον θα συνεχίσει να γράφεται για καιρό.
Η ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΗΣ «ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΣ» ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΣΣΑΝΔΡΟΥ 50, ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ.
ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΕΙ…
Κάποιες φορές, το μυστικό τής επιτυχίας κρύβεται σε μια δοκιμασμένη συνταγή – σε μια συνταγή όχι υποχρεωτικά καινοφανή, η οποία ωστόσο, χωρίς να ξεφεύγει από την πεπατημένη, εκτελείται άψογα. Κάπως έτσι έρχεται και το καλό αποτέλεσμα.
Μια τέτοια δοκιμασμένη συνταγή ακολουθούν στη «Γιαννούλα», την ταβέρνα-θρύλο στην οδό Κασσάνδρου, η οποία στην πορεία δεκαετιών έχει καταφέρει να γίνει το απόλυτο «must»για όσους σπουδάζουν στην πόλη (τα σπιτικά κεφτεδάκια της έχουν αποκτήσει φήμη σχεδόν επική – η ρετσίνα που τα συνοδεύει σχεδόν επιβάλλεται), αλλά και για τους έλληνες και ξένουςfoodies που την επισκέπτονται, θέλοντας να δοκιμάσουν μια γεύση Θεσσαλονίκης όσο πιο κοντά στο αυθεντικό γίνεται. Και, ειλικρινά, αυτό το παραδοσιακό μαγέρικο-ταβερνείο, λίγο πάνω από τον Άγιο Δημήτριο, προσφέρει αυτό που υπόσχεται.
Τι δεν θα βρεις στη «Γιαννούλα»; Σίγουρα όχι ντιζαϊνάτη διακόσμηση (το περιβάλλον είναι οικογενειακό, χωρίς τα επιτηδευμένα φτιασίδια που επιβάλλει η σύγχρονη αισθητική τού εστιατορικούσυρμού). Δεν θα βρεις art de la table – το τραπέζι σου έχει όλα όσα χρειάζεσαι και τίποτα περιττό, καθώς οι ιδιοκτήτες δεν φιλοδοξούν να σε εντυπωσιάσουν με ακριβές πορσελάνες, χειροποίητα κεραμικά και περίτεχνα κουταλομαχαιροπίρουνα. Δεν υπάρχει dress code – το ζητούμενο είναι η ευωχία σε ένα περιβάλλον που δεν είναι το σπίτι σου, προσπαθεί ωστόσο να σε κάνει να νιώσεις όσο πιο κοντά σ’ αυτό γίνεται, με την κουζίνα που σου προσφέρει και με την άνεση που εγγυάται.
Τι θα βρεις; Ένα περιβάλλον οικείο, όπου σίγουρα δεν θα νιώσεις ξένος (το αντίθετο: είναι σχεδόν σίγουρο ότι σε ελάχιστο χρόνο θα πιάσεις ψιλοκουβεντούλα με την παρέα από το διπλανό τραπέζι). Εξυπηρέτηση φιλική – πολύ γρήγορα θα νιώσεις σαν να γνωρίζεις χρόνια τούς ιδιοκτήτες. Συνταγές οικείες, που δεν καταφεύγουν σε εξωτικά και δυσεύρετα υλικά ή σε επιτηδευμένες μεθόδους μαγειρέματος, για να κερδίσουν τον πελάτη (ακόμη και σήμερα, αν περάσεις αργά το πρωί από το κατάστημα, θα δεις από το παράθυρο της κουζίνας τούς ιδιοκτήτες να ζυμώνουν τον κιμά για τα κεφτεδάκια τους στη λεκάνη, όπως τον ζύμωναν οι μανάδες μας στο σπίτι). Εξαιρετικό «valueformoney»– τρως νόστιμο και ποιοτικό φαγάκι, που δεν σε «τρώει» την ώρα τού λογαριασμού. Και ένα παραδοσιακό τζούκμποξ (σήμα κατατεθέν τού μαγαζιού), από το οποίο προέρχεται η μουσική που ανεβάζει το κέφι τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια (και όχι μόνον αυτά).
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ.
Όλα ξεκίνησαν το 1974 – ήταν τη συγκεκριμένη χρονιά που η Γιαννούλα και ο σύζυγός της αγόρασαν ένα μικρό καφενείο, που βρισκόταν στην Κασσάνδρου 50. Από την αρχή η επιχείρηση λειτούργησε οικογενειακά – η πεθερά της μπήκε με τα μπούνια στην κουζίνα, προσφέροντας καθημερινά περισσότερα από δεκαπέντε διαφορετικά μαγειρευτά, ενώ η Γιαννούλα με τον άντρα της δούλευαν τις σούβλες και τις ψησταριές, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος τής ημέρας στο μαγαζί (κάτι που δεν ήταν και δύσκολο, καθώς η οικογένεια έμενε σε ένα διαμέρισμα ακριβώς πάνω από την ταβέρνα). Η σκληρή δουλειά τους γρήγορα ανταμείβεται, καθώς έξω από το νέο στέκι τής Κασσάνδρου αρχίζουν να σχηματίζονται ουρές από πεινασμένους πελάτες.
Η μοίρα χτυπάει σκληρά την οικογένεια μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1978, όταν η Γιαννούλα χάνει τον άντρα της, μένοντας μόνη με δύο μικρά αγόρια και ένα μαγαζί. Δεν θα χρειαστεί να το σκεφτεί δεύτερη φορά – θα κρατήσει το μαγαζί όπως και να ‘χει. Η κουζίνα τής ταβέρνας γίνεται γι’ αυτήν το «δωμάτιο» όπου περνάει όλη την ημέρα της, με τα δύο μικρά αγόρια της να κοιμούνται πάνω σε καρέκλες που ένωναν λίγο πιο δίπλα από τους πελάτες, περιμένοντας υπομονετικά να έρθει η ώρα που το μαγαζί θα κατεβάσει κεπέγκια για την ημέρα. Η αρχή είναι κάθε άλλο παρά εύκολη – οι φωτιές στις ψησταριές και στις σούβλες σβήνουν και η Γιαννούλα παλεύει να χορτάσει τους πελάτες της με μεζεδάκια και με πιο εύκολα στην παρασκευή τους φαγητά. Η επιμονή (και ο κόπος της) δικαιώνεται: το μαγαζί αντέχει, χτίζοντας μέρα με τη μέρα τη δική του, αφοσιωμένη πελατεία.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, το 1990, έρχεται η ώρα τού 20χρονου, πλέον, Σταύρου, ενός από τους δύο γιους τής Γιαννούλας, να πάρει τα ηνία τής οικογενειακής επιχείρησης (σημειωτέον ότι η επιχείρηση ξεκίνησε, ανδρώθηκε και παραμένει μέχρι και σήμερα αυστηρά οικογενειακή, καθώς στη «Γιαννούλα» ουδέποτε δούλεψε υπάλληλος). Στο μεταξύ, έχει αλλάξει και η πελατεία: οι πανεπιστημιακές υποδομές δεν αρκούν για να εξυπηρετήσουν τους φοιτητές από άλλα μέρη που σπουδάζουν στη Θεσσαλονίκη και, κάπως έτσι, πολλοί από αυτούς αρχίζουν να συχνάζουν στο ταβερνείο (γεγονός μάλλον αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κάποιος ότι η Κασσάνδρου, η Ολυμπιάδος, αλλά και η Αγίου Δημητρίου, η Ολύμπου και όλοι οι γύρω δρόμοι αποτελούν κλασικές φοιτητογειτονιές). Το φαγητό είναι πολύ καλό και εξαιρετικά οικονομικό. Η είδηση περνά από στόμα σε στόμα και από φοιτητή σε φοιτητή, με τη «Γιαννούλα» να γίνεται ένας από τους «must» προορισμούς για όποιον έρχεται στη Θεσσαλονίκη για σπουδές. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα επισκέπτονται το ταβερνάκι άνθρωποι ηλικίας 40 και 50 χρόνωνπου σπούδασαν στην πόλη, επέστρεψαν μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους στις πατρίδες τους και, ξαναγυρνώντας στη Θεσσαλονίκη, διαπιστώνουν ότι ένα όμορφο κομμάτι των νεανικών τους χρόνων κατάφερε να αντέξει αλώβητο την επίθεση του χρόνου, σαν να μην πέρασε μία μέρα.
Στο τιμόνι τού μαγέρικου, πάντοτε η οικογένεια. Σήμερα το μαγαζί το κρατάει ο Σταύρος, ο γιος τής Γιαννούλας, με τη γυναίκα του, την Κατερίνα, και τον αδελφό του, τον Νίκο. Ο Σταύρος είναι μαζί με την Κατερίνα εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Γνωρίστηκαν στο μαγαζί, αγαπήθηκαν στο μαγαζί, η Κατερίνα μοιράστηκε την αγάπη και το πάθος του και μπήκε δυναμικά στην οικογενειακή επιχείρηση – είναι χαρακτηριστικό ότι εργαζόταν στο εστιατόριο ακόμη και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη.
Η «συνταγή» παραμένει πάντοτε η ίδια: γενναίες μερίδες σε τιμές που δεν «δαγκώνουν». Πρώτες ύλες από τα μαγαζιά τής γειτονιάς και λαχανικά επιλεγμένα κάθε πρωί στη λαχαναγορά από τον Σταύρο. Όλα χειροποίητα – οι κιμάδες ζυμώνονται στο μαγαζί, οι πατάτες καθαρίζονται στο μαγαζί, οι σαλάτες κόβονται στο μαγαζί την ώρα που θα σερβιριστούν.
Η κούραση, μεγάλη. Αλλά μεγάλη και η χαρά και η ικανοποίηση. Η «Γιαννούλα», με τα ωραία φαγάκια και τη δροσερή ρετσίνα της, είναι ένας από τους «θεσμούς» τής Θεσσαλονίκης. Και ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις.
Greek 
English 
