Αγγελική Σαπίκα, η fundraiser

Ενθύμιο στιγμών ξεγνοιασιάς και ανάπαυλας, σύμβολο του στερεοτυπικού ελληνικού καλοκαιριού, αλλά και απόλαυση παρούσα σε χαρούμενες προσωπικές στιγμές – για την developmentcoordinatorτου Κολλεγίου Ανατόλια η ρετσίνα δεν είναι άγνωστη. Ίσως γι’ αυτό και τη χαροποιεί που το εμβληματικό ελληνικό κρασί επανεφευρίσκεται τα τελευταία χρόνια – πάντοτε ιδιαίτερο, σαφώς όμως περισσότερο εκλεπτυσμένο.

ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ.

Ποτό τού ελεύθερου χρόνου και της παρέας, η ρετσίνα μάς οδηγεί πολλές φορές σε λανθασμένα συμπεράσματα. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι για ανθρώπους πολυάσχολους, για αστούς με την κλασική έννοια του όρου, δεν θα ήταν το ποτό προτίμησης. Θα κάναμε λάθος – στην πραγματικότητα, η ρετσίνα είναι ένα «αστικό» κρασί πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Η Αγγελική Σάπικα, development coordinator του Κολλεγίου Ανατόλια, είναι ένας τέτοιος άνθρωπος – αλλά και ένα από τα γνωστότερα πρόσωπα του θεσσαλονικιώτικου μικροσύμπαντος. Θελήσαμε να τη ρωτήσουμε πόσο παρούσα και με ποιον τρόπο είναι η ρετσίνα στην καθημερινότητά της, αν έχει συνδέσει την κατανάλωση του συγκεκριμένου κρασιού με μία στιγμή ή με μία περίοδο της ζωής της – ας πούμε με τα φοιτητικά της χρόνια, με μια έξοδο με φίλους, με ένα ταξίδι, ακόμη και με μια στιγμή που πέρασε με τον εαυτό της: «Τη ρετσίνα την έχω συνδυάσει με φαγητό και, επειδή σπάνια βγαίνω πλέον για φαγητό, τυχαίνει πολύ σπάνια να την παραγγείλω» απαντά. «Φυσικά και την έχω συνδέσει με μία συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου: όταν είχα τον χρόνο και μου έκανε κέφι να απολαύσω ψαράκι σε παραθαλάσσια ταβερνάκια, με αυτοσχέδιες παρέες, χωρίς κινητά και χωρίς το άγχος των υποχρεώσεων να βαραίνει τα ‘μεγάλα’ ελληνικά μεσημέρια τού καλοκαιριού».

Αυτό σημαίνει ότι είναι γνώστρια τής ιστορικής διαχρονίας τής ρετσίνας; «Η αλήθεια είναι ότι, επειδή ποτέ δεν υπήρξα γνώστρια του χώρου των κρασιών, ποτέ δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία σε ετικέτες, ποικιλίες και τρόπους παραγωγής» ομολογεί. «Το μόνο που με αφορά είναι η γεύση – και η ‘χωμάτινη’ γεύση τής ρετσίνας, όπως τόσα χρόνια την αποκαλώ, αποδεικνύοντας τις ελλιπείς γνώσεις μου στην ‘αργκό’ τής οινογνωσίας, πάντοτε μου άρεσε. Τα τελευταία χρόνια έχω δοκιμάσει κάποιες εξαιρετικές ρετσίνες και δεν μπορώ παρά να χαίρομαι που ένα κρασί το οποίο έχω αγαπήσει βρήκε τον τρόπο να επανεφεύρει τον εαυτό του. Σε πολλές περιπτώσεις, η γεύση τής ρετσίνας, έτσι όπως την παράγουν πλέον, μοιάζει πιο εκλεπτυσμένη, η ιδιαιτερότητά της είναι ωστόσο, ευτυχώς, η ίδια. Οπότε, οι μνήμες μου επανέρχονται άμεσα!».

ΡΕΤΣΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟΠΙΟΓΡΑΦΙΑ.

Στην πορεία των τελευταίων δεκαετιών, η ρετσίνα ταυτίστηκε με τη Θεσσαλονίκη, που μετεξελίχθηκε σε κέντρο όχι μόνο παραγωγής ποιοτικής ρετσίνας, αλλά και κατανάλωσής της. Με ποια περιοχή, με ποιον πληθυσμό, ίσως ακόμη και με ποιο στέκι τής πόλης έχει συνδέσει η Αγγελική Σάπικα το συγκεκριμένο κρασί; «Το προφανές είναι ότι, για εμένα, έχει συνδεθεί με τη φοιτητική κοινότητα της Θεσσαλονίκης» απαντά. «Εγώ όμως, επειδή δεν έζησα τη φοιτητική ζωή τής πόλης, την έχω συνδέσει μόνο με προσωπικές –πάντοτε θετικές– στιγμές».

Θα μπορούσε αυτή η σύνδεση με προσωπικές, θετικές στιγμές να σημαίνει ότι η developmentcoordinatorτου Κολλεγίου Ανατόλια αναγνωρίζει στη ρετσίνα και, εν γένει, στο κρασί κάποιον ειδικό, πιθανότατα ευεργετικό ρόλο στην καθημερινότητά μας – στις στιγμές τής παρέας και της μοναξιάς, της χαράς και της λύπης, της εξωστρέφειας και της εσωτερικότητας; «Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι μια ερώτηση που απαντιέται μόνο προσωπικά» υποστηρίζει η κυρία Σάπικα. «Δεν θα μπορούσα να μιλήσω γενικά για το τι ρόλο διαδραματίζει στην καθημερινότητα του κόσμου. Προσωπικά, λοιπόν, απολαμβάνω το κρασί μόνον όταν είμαι χαρούμενη και χαλαρή – ανείμαι και ξέγνοιαστη, ακόμη καλύτερα! Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι χαίρομαι που βλέπω τα νέα παιδιά (πάνω από 18 ετών, εννοείται) να πίνουν και αυτά κρασί αντί για ‘σκληρά’ ποτά. Ελπίζω, δε, όλες μας και όλοι μας που έχουμε την τύχη να ζούμε στην Ελλάδα να καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να στηρίζουμε τους έλληνες και τις ελληνίδες οινοποιούς, που παράγουν εδώ και χρόνια εξαιρετικά κρασιά».