Τζεφ Λάνσντέϊν, ο γνώστης

Ο πρόεδρος της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής γνωρίζει καλά τα γεννήματα της γης. Πώς θα ήταν δυνατόν να αγνοεί τη ρετσίνα, ειδικά από τη στιγμή που αποτελεί Θεσσαλονικιό «εξ αγχιστείας», γέννημα – θρέμμα τής πόλης ως τα δεκαοκτώ του χρόνια;

ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗ ΓΗ.

Η ρετσίνα παράγεται από το αμπέλι και το πεύκο, δύο χαρακτηριστικά φυτά τής ελληνικής γης. Και είναι ακριβώς εκεί, στη γη, όπου στο τέλος τής ημέρας ανάγονται όλα. Είναι, επομένως, δυνατόν να μην έχει άποψη για τη ρετσίνα, αυτό το προϊόν τής γης, ένας άνθρωπος όπως ο Τζεφ Λάνσντέιλ, ο πρόεδρος της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής; Πολύ περισσότερο, δε, όταν ο κ. Λάνσντέιλ (ο οποίος μετρά ήδη περισσότερα από 45 χρόνια εμπειρίας σε αναπτυξιακά και εκπαιδευτικά προγράμματα στις τέσσερις γωνιές τού πλανήτη) είναι (παρά δύο μήνες) γέννημα-θρέμμα Θεσσαλονικιός – παιδί τού θρυλικού, επί 35 χρόνια προέδρου τής Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής, Μπρους Λάνσντέιλ, γεννημένος ο ίδιος στη Θεσσαλονίκη και μεγαλωμένος στην πόλη ως τα 18 του χρόνια; Η απάντηση είναι μάλλον αυτονόητη…

«Σήμερα σχεδόν δεν πίνω ρετσίνα. Πλέον, η Ελλάδα διαθέτει πολλά και καλά κρασιά, με αποτέλεσμα η ρετσίνα να μοιάζει σαν να έχει μείνει λίγο στο παρελθόν…» υποστηρίζει ο κ. Λάνσντέιλ. «Η ρετσίνα είναι ένα ποτό το οποίο έχω συνδέσει στο μυαλό μου με τη θάλασσα και με τα χωριά. Μπορούσες να βρεις τη ρετσίνα σε μπουκαλάκι, αλλά πιο συχνά σε νταμιτζάνα – μπορούσες να τη βρεις σε όποιο χωριό και να πήγαινες. Προφανώς, καταναλώνεται καλύτερα κοντά στη θάλασσα – τρώγοντας ψάρι, χταπόδι, τυράκι, ελιές, χωριάτικη και μία ρετσίνα είναι ό,τι καλύτερο. Αυτά τα έκανα όσο διάστημα ζούσα στην Ελλάδα. Έφυγα το 1969 για σπουδές, αλλά ερχόμουν τα καλοκαίρια. Επέστρεψα το 1976».

Και από γεύση; Είναι το ίδιο όπου και να την καταναλώσεις: «Η ρετσίνα καταναλώνεται στην Ελλάδα και έχει ιδιαίτερη γεύση» εξηγεί ο πρόεδρος της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής. «Δεν είναι το ίδιο, αν την πιεις στο εξωτερικό. Χρειάζεται όλο το ‘μικροκλίμα’, την αλμύρα τής θάλασσας και το ελληνικό φαγητό, για να είναι απολαυστική. Πας να πιεις ρετσίνα στο εξωτερικό και είναι δύσκολο – δεν έχει τα μεζεδάκια ούτε και το περιβάλλον. Και, φυσικά, η ρετσίνα πίνεται παρέα με φίλους. Θυμάμαι που πηγαίναμε με τους Αμερικανούς που συμμετείχαν στο πρόγραμμα ‘Greek Summer’ στα χωριά και, επειδή ο Έλληνας είναι φιλόξενος, καταλήγαμε να πίνουμε με τον πρόεδρο του χωριού ρετσίνα στο καφενείο. Πάντοτε λέγαμε στους Αμερικανούς ότι ‘με την πρώτη γουλιά μπορεί να μη σας αρέσει πολύ, αλλά μετά θα σας αρέσει’. Είχαν μεθύσει αρκετά από τα παιδιά τούGreekSummer. Τη χάρηκαν και τη χαρήκαμε τη ρετσίνα».

ΟΠΟΤΕ; «ΝΑΙ» ΣΤΗ ΡΕΤΣΙΝΑ;

«Όπως ανέφερα και προηγουμένως, η Ελλάδα σήμερα διαθέτει μια μεγάλη ποικιλία από πολύ καλά κρασιά. Ο Έλληνας θέλει να δοκιμάσει. Και οι απόφοιτοί μας είναι εξαιρετικοί οινοποιοί. Η ρετσίνα, ωστόσο, έμεινε σε δεύτερη μοίρα, μπήκε στην άκρη» εκτιμά ο Τζεφ Λάνσντέιλ. «Θυμάμαι πάντως ότι μια φορά πήγα στη Θέρμη για φαγητό, μου πρότειναν ένα μπουκαλάκι ρετσίνα και είπα ‘Γιατί όχι;’. Όταν βγαίνω έξω, προτιμώ να πάρω ένα κρασί χύμα τού μαγαζιού, δεν χρειάζεται να είναι ρετσίνα».

Και όσον αφορά στη γεωγραφία τής ρετσίνας; «Υπάρχουν πολλά μέρη, όπως για παράδειγμα στην Πελοπόννησο, το Καρπενήσι και τα νησιά, όπου περιμένεις να βρεις τη ρετσίνα. Εδώ, στη Θεσσαλονίκη, διαπιστώνω ότι η ρετσίνα έχει μεγάλη πέραση κυρίως επειδή υπάρχουν φοιτητές που τους αρέσει να ανακαλύπτουν μικρές, γραφικές ταβέρνες. Αλλά και στα προάστια μια ρετσινούλα θα τη βρεις και θα τη χαρείς. Είναι της παρέας η ρετσίνα».

ΕΛΛΑΔΑ ΙΣΟΝ ΟΙΝΟΣ.

Τελικά, είναι wine-lover ο πρόεδρος της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής; Ποια θέση έχει το κρασί στην καθημερινότητά του; «Όπως και να ‘ναι, το να πιεις είτε μία ρετσίνα είτε ένα κρασάκι σού φέρνει κέφι και, μαζί με το φαγητό, θα σου επιτρέψει να το διασκεδάσεις. Ειδικά με παρέα –όχι μόνος– θα το χαρείς και θα κάνεις περισσότερο κέφι. Ωστόσο, ‘παν μέτρον άριστον’ – παρότι ένα-δύο ποτηράκια κρασί κάνουν καλό. Έτσι και αλλιώς, η Ελλάδα είναι ταυτισμένη με το κρασί από την αρχαιότητα».