Εύα Κουσιοπούλου, η δημοσιογράφος

Παραδοσιακά «brunches» στην Αγιά και καλοκαιρινά βράδια σε «μυστικές» αυλές στην Άνω Πόλη – για τη γνωστή δημοσιογράφο, η ρετσίνα έχει συνδεθεί με ορισμένες από τις πιο όμορφες στιγμές τής ζωής της, παρότι δεν είναι πλέον παρούσα στην καθημερινότητά της.

ΕΝΑΥΣΜΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ.

Είναι δυνατόν μια γεύση, ίσως ακόμη και μόνον η επίκλησή της να μπορεί να φέρει στην επιφάνεια όμορφες στιγμές τής διαχρονίας τής ζωής μας; Μια γεύση όπως αυτή της ρετσίνας – ακόμη κι αν κάποιος ομολογεί ότι δεν αποτελεί, πλέον, τακτικό καταναλωτή της; Η απάντηση για τη δημοσιογράφο Εύα Κουσιοπούλου είναι σαφέστατα καταφατική.

«Η ρετσίνα δεν είναι στην καθημερινότητά μου, μου θυμίσατε ωστόσο ότι πολλές στιγμές στο παρελθόν, μεσημέρια καλοκαιριού και νύχτες με πολύβουες παρέες, ‘τραβούσαν’ ρετσίνα» ομολογεί η γνωστή δημοσιογράφος. «Με θυμάμαι σε ένα μπαλκονάκι στην Αγιά να συνοδεύω με ρετσίνα ένα θαυμάσιο γεύμα με χειροποίητη, ηπειρώτικη τυρόπιτα και άλλα καλούδια, σε ένα παραδοσιακό, πεντανόστιμο…brunch λίγο πριν από το μπάνιο στα κρυστάλλινα νερά. Θυμάμαι επίσης να πειράζουμε τους φίλους για το ‘TumbaLibre’, δηλαδή τη ρετσίνα με CocaCola που έπιναν στο ‘1900’, ένα ταβερνείο με μια παραμυθένια αυλήστην οδό Πολιορκητού, στην Άνω Πόλη. Έχει δεκαετίες που έκλεισε, θυμάμαι όμως ότι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, σε όλα. Πηγαίναμε εκεί μεγάλες παρέες, 15-20 άτομα (μη με ρωτήσετε πού πήγαν αυτές οι παρέες…), και οι σερβιτόροι έφερναν έναν δίσκο με τα πιάτα τού μαγαζιού, για να διαλέξουμε. Ήταν το πρώτο μαγαζί όπου το είδα αυτό. Το σύνηθες ήταν να τους ζητάμε γελώντας να αφήσουν όλον τον δίσκο και να παραγγέλνουμε άπειρες ρετσίνες. Από τότε, προτιμώ ρετσίνα σκέτη και με καλή παρέα».

Και γιατί δεν καταναλώνει πλέον τακτικά ρετσίνα η Εύα Κουσιοπούλου; Άλλαξαν τα γούστα της ή μήπως έπεσε και αυτή θύμα τής εν γένει παρεξηγημένης εικόνας που έχει η ρετσίνα στα μάτια αρκετών συμπατριωτών μας; «Η εικόνα που έχω για τη ρετσίνα είναι πως είναι όντως… παρεξηγημένη» εξηγεί. «Το να τη συνδέουν με το ελληνικό καλοκαίρι, τις διακοπές ή ένα ωραιότατο τραπέζι με αγαπημένη παρέα είναι αυτονόητο. Αξίζει όμως να μάθουμε περισσότερα γι’ αυτό το μοναδικό κρασί, που τόσο ενθουσιάζει τους επισκέπτες τής χώρας μας, όταν το δοκιμάζουν. Και, κυρίως, να την απεγκλωβίσουμε από τα κλισέ ότι, δήθεν, είναι ένα φτηνό, όχι ποιοτικό κρασί, μόνο για τους ‘λαϊκούς’ και για τις ταβέρνες».

«ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΜΑ».

Είναι σίγουρο ότι της Θεσσαλονίκης τής πρέπει η ρετσίνα. Ποιους κατοίκους της αφορά, ωστόσο; Ποιες περιοχές; Πώς συνδέεται με την ανθρωπογεωγραφία της; Ρωτάμε τη γνωστή δημοσιογράφο…

«Η πρώτη μου σκέψη θα ήταν ότι συνδέεται με τους φοιτητές και τους εργαζόμενουςπου συναντιούνται πάνω από ένα τραπέζι γεμάτο μεζέδες από την κουζίνα τής Θεσσαλονίκης. Υπό αυτήν την έννοια, δεν θα την τοποθετούσα μόνο στο κέντρο ή στις γειτονιές τής πόλης, αλλά οπουδήποτε υπάρχει γέλιο, μοίρασμα, κουβέντα, ωραίες παρέες και μουσικές. Ήδη, όσο μιλάμε, ο νους μου είναι στα παραδοσιακά και σύγχρονα καφενεία –και είναι πολλά!– τουκέντρου και ‘διψάει’ για μερικά ποτηράκια ρετσίνας με μεζέ».

Αυτό σημαίνει ότι η ρετσίνα εμπίπτει στην κατηγορία «comfortfood»; Πόσο παρηγορητικά μπορεί να λειτουργήσει στις έγνοιες τής καθημερινότητας; «Δεν θα είμαι αντικειμενική, επειδή λατρεύω το κρασί» ομολογεί η κυρία Κουσιοπούλου. «Από νεότερη, δεν έπινα άλλα ποτά, ούτε καν μπίρα. Μέχρι σήμερα αγαπώ τα λευκά και τα ροζέ και –ανάλογαμε το φαγητό και τον καιρό– καιαρκετά κόκκινα κρασιά. Αναζητώ πάντοτε ελληνικά κρασιά, επειδή έχουμε εξαιρετικούς έλληνες οινοποιούς, που αξίζουν τηστήριξή μας. Αν τύχει να βρεθώ κάπου και κάνω κάποια ‘απιστία’ στα αγαπημένα μου κρασιά, θα ‘ναι ίσως επειδή θα με έχει δελεάσει κάποιο fancy κοκτέιλ – όμως, αυτό συμβαίνει σπάνια (άλλωστε, τα τελευταία χρόνια γίνονται πολλά κοκτέιλ με κρασιά). Το κρασί για εμένα είναι για όλες τις στιγμές με την παρέα, με την οικογένεια, για τη χαρά, τη λύπη, τις μουσικές που αγαπώ. Είναι πάντοτε παρόν τις στιγμές που θέλω να μείνουν αξέχαστες, αλλά και τα βράδια που θέλω να χαλαρώσω σπίτι, βλέποντας ταινίες».