Γεώργιος Μηλιός, ο επιχειρηματίας

Ποτό μοναχικό ή της παρέας; Θεσσαλονικιώτικο, αθηναϊκό ή πανελλαδικό; Εστέτ ή λαϊκό, με την καλή έννοια; Τα ερωτήματα είναι πολλά – και ο γνωστός θεσσαλονικιός τυπογράφος, ως λάτρης τής «ανόθευτης», όπως την αποκαλεί, ρετσίνας, έχει απαντήσεις για όλα.

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ.

Ο αστικός μύθος έχει συνδέσει ορισμένα επαγγέλματα περισσότερο από κάποια άλλα με την κατανάλωση ρετσίνας – κατά κανόνα, πρόκειται για επαγγέλματα που συνδέονται κατεξοχήν με τα έργα των χειρών μας. Όπως, μεταξύ πολλών άλλων, το επάγγελμα του τυπογράφου. Πραγματικότητα ή αστικός μύθος; Πόσο αληθής είναι αυτή η άποψη; Όχι απολύτως, αν κρίνουμε από τις απαντήσεις που δίνει ο Γιώργος Μήλιος, ένας από τους παλαιότερους τυπογράφους τής Θεσσαλονίκης.

«Η ρετσίνα, όπως και κάθε άλλο ποτό, δεν είναι στην καθημερινότητά μου, επειδή δεν είμαι καθημερινός πότης, δεν μπορώ να πιω μόνος μου παρά μόνο με παρέα» ομολογεί. «Αποτελεί όμως αναπόσπαστη συνοδεία στην ταβέρνα με παρέα» σπεύδει να προσθέσει.

Θα μπορούσε αυτή η (έστω και υπό συγκεκριμένους όρους) προτίμηση στη ρετσίνα ως ποτό τής παρέας να σημαίνει ότι ο Γιώργος Μήλιος δεν επηρεάστηκε από τη φήμη που ακολουθούσε τη ρετσίνα στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών – μια φήμη ανακόλουθη με τον χαρακτήρα τού συγκεκριμένου κρασιού, ενός κρασιού μοναδικά ελληνικού, φτιαγμένου από την άμπελο και το πεύκο, δύο από τα πλέον χαρακτηριστικά φυτά τής ελληνικής χλωρίδας; «Η ρετσίνα είναι το φθηνό κρασί –άλλοτε εμφιαλωμένο και άλλοτε από βαρέλι– που ο ταβερνιάρης δύσκολα θα το νόθευε» εξηγεί ο γνωστός τυπογράφος. «Πολλοί το σνομπάρισαν στα χρόνια που πέρασαν, τα χρόνια τής ‘χλιδής’ και του άκρατου νεοπλουτισμού. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια ορισμένοι οινοποιοί προσπαθούν να δώσουν στη ρετσίνα τη θέση που της ανήκει».

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΡΕΤΣΙΝΑΣ.

Στην πορεία των τελευταίων δεκαετιών η ρετσίνα ταυτίστηκε με τη Θεσσαλονίκη, που μετεξελίχθηκε σε κέντρο όχι μόνο παραγωγής ποιοτικής ρετσίνας, αλλά και κατανάλωσής της. Ρωτάμε τον Γιώργο Μήλιο αν συνδυάζει τη ρετσίνα με μία περιοχή, με ένα στέκι, με έναν πληθυσμό τής Θεσσαλονίκης – για παράδειγμα, με τους φοιτητές, με την εργατική τάξη, με κατοίκους τού κέντρου ή των προαστίων, με ντόπιους ή μέτοικους: «Η ρετσίνα είναι ταυτισμένη όχι μόνο με τη Θεσσαλονίκη, αλλά και με την Αττική – τα Μεσόγεια και άλλες περιοχές» απαντά. «Η ερώτηση, βέβαια, είναι προβοκατόρικη, επειδή θέλετε να συνδυάσω τη ρετσίνα με την Τούμπα και την CocaCola. Εγώ είμαι λάτρης τής καθαρής, ‘ανόθευτης’ ρετσίνας, χωρίς προσμίξεις με αναψυκτικά τύπου Κόλα, Σουρωτή, Σπράιτ κτλ. Η ρετσίνα συνδυάζεται με παρέα, με μεζέ, με ταβερνάκι με ψάθινη καρέκλα, με ρετσινοπότηρο και πάντοτε με καλή παρέα».

Άρα; Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η ρετσίνα είναι και φάρμακο – μια παρέα σε στιγμές μοναξιάς, χαράς ή λύπης, εξωστρέφειας ή εσωτερικότητας; «Η ρετσίνα είναι ένα ρετσινωμένο κρασί, που συνδυάζεται και με την παρέα και με τη μοναξιά, και με τη χαρά και με τη λύπη» απαντά χαμογελώντας ο θεσσαλονικιός τυπογράφος.